Claudia schreef eerder over haar ervaring met de bijschildklierenoperatie in deel 1 en deel 2.
Het is zover: de operatie
“Donderdag 16 juni werd ik gebeld door de afdeling waar ik me de volgende dag moest gaan melden. Ik heb mijn tas ingepakt en mijn laatste voorbereidingen gedaan. Na een beetje te hebben geslapen, heb mijn medicatie ingenomen, want dat mocht, met een klein beetje water.
Toen ik me gemeld had moest ik nog even wachten. Maar even later kwam de zuster om alles door te nemen met mij en te kijken of alles klopte. Ik werd naar de kamer gebracht waar ik mijn mooie ‘operatiejurk’ aan mocht doen.
Op naar de OK
Om 12.30 uur werd ik naar beneden gebracht. Mijn ouders gedag gezegd. Toen de deur door om klaargemaakt te worden voor de operatie. De verpleging controleerde mijn gegevens gaven me een warme deken. Nu maar wachten tot ik gehaald werd. De arts kwam ook nog even om te vragen hoe het ging en om de operatielocatie in mijn hals te markeren met een stift. Zo, dat was ook weer gebeurd.
Om 13.50 uur werd ik opgehaald en naar de operatiekamer gebracht. Nu gaat het écht gebeuren! De anesthesist vroeg mijn naam en geboortedatum en vertelde wat er ging gebeuren. Dit was al de zoveelste keer dat het gevraagd werd, maar alleen maar goed. Er werd een infuus geplaatst. Dit ging helaas moeizaam, zoals gewoonlijk. Ik ben nu eenmaal moeilijk te prikken. Ze gaven ook nog aan dat als het nodig was, ze een tweede infuus zouden plaatsen tijdens de operatie. De dokter was ook inmiddels binnen en kwam bij mij ook nog even checken: mijn naam en geboortedatum en vertelde ook nog een keer wat er ging gebeuren en dat ik tijdens de operatie mogelijk nog een drain zou krijgen. Toen kreeg ik een kapje en de narcose ingespoten en ging ik slapen.
Het is achter de rug
Daarna was ik weer op de uitslaapkamer om wakker te worden. De operatie is goed gegaan, zeiden ze. Ik was nog erg duf, maar ik kreeg toch een heerlijk ijsje wat erg lekker was. Ze vroegen regelmatig hoe het met de pijn was. Die was behoorlijk heftig. Ik kreeg daarom een paar keer via het infuus morfine toegediend. Daarna werd ik naar de afdeling gebracht.
Op de afdeling hebben ze de controles gedaan. Ik moest op dat moment ook nodig naar de wc.
De verpleging vroeg of ik op de po-stoel wilde of naar het toilet. Ik gaf aan naar het toilet, dat mocht als ik me daar goed bij voelde. Dus eerst op de rand van mijn bed gezeten om te kijken of het goed ging en toen rustig aan naar het toilet. Ondertussen hebben ze mijn bed verschoond, want ik had blijkbaar in mijn bed geplast, wat ik zelf niet had gemerkt. Dus ook mijzelf maar meteen verschoond en gelijk mijn nachthemd aan gedaan. Toen weer rustig naar mijn bed gelopen en er ingekropen.
Zorgvuldig bewaakt
De anesthesist wilde dat ik na de operatie extra zou worden bewaakt. Er was dus een dame die me in de gaten hield en elk half uur checkte hoe mijn saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) was. Ik lag wel aan de zuurstof, dat had ik nodig. Inmiddels was mijn moeder gebeld dat ik weer terug was op de afdeling. De verpleging gaf ook aan dat er vanavond nog een keer geprikt werd voor de calciumwaarde om te kijken of het goed gaat. Dat is voor mij een feest, maar niet heus …
Mijn lieve ouders kwamen later op bezoek. Wat was ik blij om ze weer te zien! Ondertussen alles verteld, hoe het is verlopen, etc. De chirurg die mij opereerde, kwam ook nog langs om te vertellen hoe het was gegaan. Mijn ouders konden mooi meeluisteren. De operatie was goed gegaan. Ze hebben de bijschildklier die te snel werkte, en waar een knobbel op zat, er uitgehaald en de andere laten zitten. Ze hebben wat van de knobbel afgehaald en zetten dit op kweek. Dus daar krijg ik de uitslag nog van. Over twee weken, op 5 juli, moet ik bij hem op de poli komen en dan hoor ik de uitslag. Spannend!
In de avond kwamen ze nog langs om nog een keer bloed af te nemen voor het calcium. Na een paar uur kreeg ik te horen dat de calcium-waarde niet goed was en dat er nog een keer geprikt moest worden, die uitslag was gelukkig wel goed!
Na een nacht met af en toe veel pijn en extra medicatie, was er een moment dat mijn saturatie te veel was gezakt. Door te gaan verliggen werd de saturatie weer normaal en heb ik toch nog wat geslapen.
De volgende dag
Om een uur of 7 werden de controles gedaan en kon ik mijn schildkliertablet innemen. Dat moet ik een half uur voor het ontbijt doen. Na het lekkere ontbijt werd de drain er uitgehaald. Wat fijn om die niet meer te hebben! Ik kon me rustig wassen en aankleden. Als het goed is, mag ik vandaag naar huis. Dit hangt af van de calciumwaarde, of die goed is.
Even later kwamen ze weer een buisje bloed halen, wat nu wel redelijk ging. Nu wachten op de uitslag. Inmiddels waren mijn moeder en broer op visite gekomen, erg gezellig. Als ik nou wist dat ik naar huis mocht, kon ik gelijk met hen mee. Maar helaas was dat niet zo, dus gingen ze naar huis en ik ga ze bellen als het zover is. Het infuus was er al uitgehaald.
De verpleging kwam nog met een brief met instructie voor thuis. Wat je wel en niet mag doen en wat je moet doen als er problemen zijn.
Na de lunch kwam mijn moeder me ophalen met mijn broer. Alles meegenomen en heerlijk naar huis. Wat fijn weer! Lekker in mijn eigen bed slapen! Mijn moeder bleef die nacht bij mij slapen. Als er dan wat is, kan ik naar haar toe.
Home sweet home
Wat is het toch lekker om weer thuis te zijn. Maar twee dagen daarna kreeg ik zoveel pijn en een dikke bult bij mijn wond dat ik de Huisartsenpost heb gebeld. Die gaven aan dat ik de Eerste hulp moest bellen. Zo gedaan en zij gaven aan dat ik moest komen. Ik moest me melden en daarna naar de wachtkamer. We werden al vrij snel geroepen. Ze deden wat controles. Ik heb uitgelegd wat er aan de hand was. Toen namen ze gelijk wat bloed af, want het duurt altijd even voordat de uitslag er is. Weer wachten in de wachtkamer … Dit duurde maar en duurde maar … Wij hebben uiteindelijk 3 uur gewacht. Wat een ramp die drukte! Toen ben ik naar een kamertje gebracht en kwamen er twee chirurgen kijken naar mijn wond. Ze hebben ‘m bevoeld en dat was echt niet prettig, het deed erg pijn. Ze hebben wat pus weggehaald en vertelden dat er een ontsteking zat. Ik kreeg dus een antibioticakuur mee naar huis en moet morgen naar de poli bellen om vrijdag langs te komen om te kijken hoe het gaat.
Om 23.00 uur stonden we weer buiten en konden we naar huis. Wat een lange avond, ik was kapot! Toen ik weer thuis was ben ik gelijk gaan slapen. De volgende dag de poli chirurgie gebeld voor een afspraak. Ik kan donderdag bij mijn eigen chirurg terecht, degene die mij heeft geholpen. Heel fijn.
Donderdag was de bult een flinke bloeduitstorting geworden; deze moet vanzelf weggaan werd mij gezegd. die gaat van zelf weg, maar ik moest wel de antibioticakuur afmaken. Tegelijk kreeg ik de uitslag van de knobbel: die was goedaardig! Ik was héél blij dat het goedaardig was. Dus de afspraak op 5 juli hoefde niet meer door te gaan. Gelijk maar bloed geprikt voor de internist die mij de volgende week gaat bellen over de uitslag. Ik ben benieuwd. Het prikken verliep weer niet lekker en er moest iemand bij komen om te helpen. Maar het is uiteindelijk toch gelukt.
Verlossende antwoord
Een week daarna werd ik gebeld door mijn internist. Hij vertelde dat de bijschildklier was weggehaald waar ook de knobbel op zat en dat deze goedaardig was. De calcium was wel wat gedaald, maar niet zoals het moest zijn. Dus over drie maanden weer prikken en bij de internist langs. Als de calcium dan nog niet genoeg is gedaald, moet er weer een scan gemaakt worden en misschien weer een operatie. Dan moet er misschien nog één uit.
Wat is dit balen zeg! Ik ga zo hopen dat het niet hoeft!
Zó wat een avontuur is dit geweest, en nog!”
Claudia is lid van de werkgroep bijschildklieren van Schildklier Organisatie Nederland. Lees meer over deze werkgroep.