Marjolein van den Bosch (32)
Opleiding: hbo-studie Informatie dienstverlening en Management
Werk: re-integratietraject
Marjolein van den Bosch krijgt op haar vijftiende de diagnose ziekte van Graves. Dat schooljaar blijft ze zitten, maar ze maakt wel de havo af. Tijdens haar hbo-studie Informatie -dienstverlening en Management speelt vermoeidheid haar echter parten, voornamelijk
tijdens de fulltime stages. Maar ook de dertigurige werkweek in haar eerste baan blijkt te veel door de vermoeidheid en spierklachten. ‘Het was echt leven van dag tot dag – meer overleven – en dan bijtanken in het weekend. Alles kostte zo veel energie, alsof ik lood in mijn schoenen had. Maar ik was in die tijd nog in de ontkenningsfase, wilde doen wat anderen ook doen. Daarom probeerde ik die dertig uur, al wist ik dat het moeizaam zou gaan’, vertelt Marjolein.
Verwachtingen
Uiteindelijk wordt haar contract niet verlengd, waardoor Marjolein in de WW terechtkomt. ‘Ik volgde een traject om mijn ziekte te accepteren. Vervolgens mocht ik in de WIA.’ Daardoor wordt haar uitkering aangevuld tot bijstandsniveau. ‘Er werd bepaald dat ik dertig uur per week kon werken. Met een advocaat in de arm heb ik twintig uur moeten bevechten.
Of ik die twintig uur ooit red, is nog maar de vraag.’
Via een re-integratietraject gaat Marjolein twaalf uur per week aan de slag bij de Mediamarkt. ‘Daar werd ik doodmoe van de vele prikkels en de lange dagen staan. Gelukkig kreeg ik een re-integratiecoach die zei: “Dit is voor jou niet opbouwend maar afbrekend. Hier moet je mee stoppen”.’
Marjolein vindt het moeilijk op de juiste manier op de arbeidsmarkt te komen, terwijl ze graag iets voor de maatschappij doet. ‘Als je hoger opgeleid bent, verwacht men dat je op een bepaald niveau werkt. Maar dat werk is meestal voor meer uren per week dan ik aankan. Het is sowieso moeilijk in te schatten wat ik aankan. Bij het UWV zeggen ze dat ik geen
koffie mag schenken als vrijwilliger, omdat ik meer kan. Maar bij vrijwilligerswerk op mijn niveau betreft het functies waar je voor langere tijd aan verbonden moet zijn. Terwijl ik juist weer moet beginnen met betaald werk straks. Ondertussen zit ik al twee jaar thuis, voor de tweede keer.’
Energie
Een bemiddelingsbureau probeert nu een werkervaringsplek te vinden voor Marjolein. Een plek op een rustig kantoor met veel structuur en weinig prikkels, waar ze langere tijd kan blijven. ‘In dit traject kijken ze waar ik wél energie van krijg, dus dat is fijn.
De toekomst zie ik wel positief, al ben ik soms half depressief. Ik moet wat geduld en geluk hebben om een werkplek te vinden waar ik positieve energie van krijg. Maar soms vind ik het moeilijk omdat er niks concreets in het verschiet ligt. Inmiddels zijn ze toch alweer een half jaar voor me aan het zoeken.’ Van thuiszitten krijgt Marjolein in elk geval geen energie. ‘Laat staan dat je er vrolijk van wordt. Ik verveel me vaak. Anderen hebben een drukke agenda en meer geld te besteden, dus dan kom je niet helemaal mee. En mensen vragen je vaak als eerste: Wat voor werk doe je?’
Dit artikel is eerder gepubliceerd in Schild magazine, maart 2019.