Sportieve Liselotte vertelt waar ze tegenaan liep in haar ‘sportleven’. Zij heeft weliswaar de ziekte van Graves, maar haar ervaring, het incasseren, steeds weer bakens verzetten en opnieuw keuzes maken is herkenbaar voor andere schildkieraandoeningen.
Mijn naam is Liselotte, geboren in 1994 en woon in de Noordoostpolder. In het dagelijkse leven ben ik graag buiten te vinden voor een mooie wandeling of een ritje op de mountainbike. Maak ik graag foto’s en vind ik het heerlijk om lekker te lezen.
kan Sporten op de manier die ze gewend was ging niet meer. Ze leerde op een andere manier naar haar lichaam te kijken en met sport om te gaan. Andere keuzes leidde tot een nieuwe passie.
Voordat ik tot ontdekking kwam dat er iets mis was met mijn schildklier, had ik last van enorm veel klachten zoals ineens heel veel afvallen, zweten, hartkloppingen, kortademigheid, geen kracht meer in mijn handen hebben en daardoor op willekeurige momenten dingen laten vallen, heel erg moe zijn en constant een opgejaagd gevoel hebben. Het was allemaal ontzettend vermoeiend en naar de dokter gaan om bloed te prikken was een enorme opluchting. Ik wist eindelijk wat er aan de hand was en dat ik mij niet aanstelde.
Instellen op medicatie
Toen ik in maart 2013 de diagnose de ‘ziekte van Graves’ kreeg, kreeg ik met behulp van artsen en specialisten medicatie toegewezen en begon ik met het instellen ervan zodat het mijn schildklier stillegde, hierdoor was sporten het allerlaatste waar ik aan moest denken. Ik was nog steeds onwijs moe en kon bijna niks meer doen. Ik was allang blij als het mij lukte om een dag school vol te houden. Nadat mijn schildklier steeds meer tot rust kwam en ik andere medicatie erbij mocht gaan slikken die mijn schildklier weer op de normale manier zou gaan laten werken, kwam mijn energie langzaamaan ook weer een beetje terug. Naarmate de tijd vorderde kwam er ook weer meer ruimte in mijn hoofd terug om weer te gaan beginnen met sporten.
Liselotte ging lopen …
Ik had destijds al jaren een abonnement op de sportschool en ging daar voor de diagnose ook altijd trouw heen, maar op dat moment was het allemaal te veel. Die drempel was te hoog en ik besloot om te gaan hardlopen. De deur uit wanneer het voor mij goed voelde, niemand die wat van mij verwachtte en als ik mij niet goed voelde kon ik altijd direct weer naar huis. Zoals heel veel mensen die beginnen met hardlopen, heb ik de lessen van Evy gedownload en op mijn iPod gezet. Met mijn oude sportschoenen die ik nog op zolder had liggen en in een veel te warme joggingbroek ging ik op pad en ging ik braaf drie keer in de week een rondje lopen. Ik vond het echt heerlijk, hield het steeds beter vol en kon ook steeds langere afstanden hardlopen zonder pauze te houden. Toen ik bijna klaar was met de 5 kilometer lessen van Evy, heb ik mezelf een paar goede hardloopschoenen cadeau gedaan. Dit was het allerbeste cadeau wat ik mezelf op dat moment kon geven. Want met die paar nieuwe hardloopschoenen was ook mijn liefde voor het hardlopen echt begonnen. Ik ben door gaan trainen en heb mij uiteindelijk opgegeven voor een aantal hardloopwedstrijden.
Prachtige herinneringen
Ik heb ontzettend veel gave en mooie hardloopwedstrijden mogen hardlopen zoals mijn eerste halve marathon in Zwolle, de Grossglockner Berglauf in Oostenrijk, twee keer de Zandvoort circuit run en natuurlijk mijn tweede halve marathon bij Kasteel de Haar in Utrecht. Het is allemaal te veel om op te noemen. Aan elke hardloopwedstrijd waar ik aan heb mee gedaan, heb ik een speciale herinnering.
Maar toch is er één wedstrijd waar ik met een grote glimlach op terugkijk. In 2014 heb ik de Fish Potato Run gelopen. Dit was niet zomaar een run voor mij, maar een run die ik voor de Schildklier Organisatie Nederland heb gelopen. Een hardloopwedstrijd voor het goede doel en voor mij het allereerste evenement waar ik aan mee heb gedaan. Met het hardlopen voor de Fish Potato Run heb ik € 4.236,56 opgehaald voor de Schildklier Organisatie Nederland. Een prachtig bedrag waar heel veel mooie dingen mee gedaan zijn. Ik ben hier zo dankbaar voor.
In 2015 mocht ik stoppen met medicatie. Het was ontzettend goed nieuws, maar tegelijkertijd ook een heel dubbel gevoel en was dit het spannendste nieuws wat ik kon krijgen. Mijn lichaam was weer op zichzelf aangewezen en moest het nu weer zelf gaan doen. Ik was nog steeds aan het hardlopen en na een knieblessure ben ik, op advies van mijn fysiotherapeut, er ook krachttraining bij gaan doen.
Krachttraining en hardlopen waren voor mij de gouden combinatie. Naast dat ik vrijwel geen last meer had van mijn knieblessure, werd ik ook steeds sneller met het hardlopen. Ik verbrak persoonlijk record na persoonlijk record en ik voelde me sterk en ontzettend goed.
In april 2018 liep ik mijn tweede halve marathon. Na de eerste halve marathon die ik in juni 2017 liep, smaakte dit naar meer. Omdat ik wist dat ik sneller kon dan de eerste halve marathon, zette ik mijn finishtijd op 2:25:00. Ik wist dat dit haalbaar zou zijn voor mij. Toen ik vlak voor de finish om mijn horloge keek wist ik het zeker, deze tijd ga ik halen. Ik bundelde mijn laatste krachten en trok een sprintje naar de finishlijn. Toen ik over de finish kwam en op mijn horloge keek overviel mij een euforisch gevoel. Ik had mijn doel ruimschoots behaald en liep de halve marathon 12 minuten sneller dan de eerste keer. Dit was het moment waar ik zo hard voor getraind had. Dit was mijn moment dat niemand meer van mij af kon pakken.
Omdat ik wist dat ik sneller kon dan de eerste halve marathon, zette ik mijn finishtijd op 2:25:00. Ik wist dat dit haalbaar zou zijn voor mij. Toen ik vlak voor de finish om mijn horloge keek wist ik het zeker, deze tijd ga ik halen. Ik bundelde mijn laatste krachten en trok een sprintje naar de finishlijn. Toen ik over de finish kwam en op mijn horloge keek overviel mij een euforisch gevoel. Ik had mijn doel ruimschoots behaalt en liep de halve marathon 12 minuten sneller dan de eerste keer. Dit was het moment waar ik zo hard voor getraind had. Dit was mijn moment dat niemand meer van mij af kon pakken.
Terugval
Wat ik op dat moment nog niet wist, was dat dit mijn laatste hardloopwedstrijd zou zijn waar ik aan zou meedoen. Enige tijd na de halve marathon, toen ik het hardlopen weer oppakte, voelde ik aan mijn lijf dat er iets niet in orde was. Ik kwam letterlijk niet meer vooruit en kreeg weer last van de schildklierklachten die ik aan het begin ook had. Ik heb weer contact opgenomen met de huisarts. Na een telefoontje met de doktersassistente die het bevestigde, begon er weer een zwaar traject van ziekenhuisbezoeken en medicatie. Eerlijk gezegd viel het mij dit keer nog zwaarder.
Incasseren
De confrontatie met de dingen die mij niet meer lukten was zwaar. Nu wist ik wat mij te wachten stond en dat ik ook dingen moest gaan inleveren, vooral op het gebied van sport. De behandelingen in het ziekenhuis waren zwaar en het ging helaas niet zoals ik hoopte dat het zou gaan. Ik koos voor een ander soort behandeling dan de eerste keer en het kostte meer tijd en ook meer energie om in de goede banen te leiden. Het is een enorme domper als je denkt dat het goed gaat maar de bloeduitslagen wat anders laten zien. Ik kreeg in het begin vaak een slechtere uitslag dan ik hoopte.
Omgaan met zo’n teleurstelling is en blijft ontzettend moeilijk. In het begin bleef zoiets nog dagenlang door sluimeren en had ik er erg last van. Elke keer jezelf weer bij elkaar rapen en moed verzamelen om toch weer door te gaan is helemaal niet zo makkelijk. Op dit soort momenten vloeien de tranen rijkelijk en laat ik alle frustraties en emoties gewoon toe. Dit is iets wat ik heb moeten leren en wat steeds beter gaat. Gelukkig ben ik gezegend met geweldige mensen in mijn leven die mij door deze moeilijke momenten heen helpen. Voor hen is het soms ook moeilijk te begrijpen waar ik doorheen ga, maar door er gewoon voor mij te zijn, mij een lief berichtje te sturen of een knuffel te geven voel ik mij erg gesteund. Meer heb ik niet nodig en het is ontzettend fijn om deze mensen dichtbij te hebben staan. Het kleinste geluk is het grootste geluk.
“Ik zette mezelf onder druk”
Na een lange periode van weinig tot niet hardlopen besloot ik om weer te gaan beginnen. Door alles wat ik heb gedaan qua sport kon ik eigenlijk niet meer. Mijn lijf was zo gesloopt van het ziek zijn dat in ieder geval hardlopen uit den boze was. Toch ging ik door, want ik kon het eerder toch ook? Ergens voelde ik ook een enorme druk omdat ik ook het gevoel had dat mensen het van mij verwachtten. Want ja, ik was wel dat meisje met de schildklieraandoening die altijd zo goed bezig was en andere mensen inspireerde om ook te gaan hardlopen. Ik voelde een prestatiedruk en ik bleef mezelf maar pushen. Ik ging constant over mijn grenzen heen zonder dat ik het doorhad. Elke keer kwam ik doodmoe thuis van een rondje hardlopen en kon ik alleen maar bijkomen door te slapen. Ik was na het hardlopen niks meer waard en kon achteraf gezien er niet eens meer echt van genieten. Ondanks alles gingen er nog steeds geen alarmbellen rinkelen en wilde ik ook niks aannemen van anderen. Ik besloot toch weer een doel te stellen. Ik vertelde er bijna niemand over omdat ik wilde dat het mijn project zou gaan worden en ik mensen wilde verrassen met een “comeback”.
Ik schreef mij in 2019 voor de tweede keer in voor de Schlickeralmlauf en hoopte dit jaar wel te kunnen starten. Maar gelukkig lukte het weer niet.
In de zomer van 2019 was ik samen met mijn vriend weer in de Oostenrijkse Alpen te vinden. Uiteraard gingen mijn hardloopschoenen mee. Een week voordat we weggingen heb ik niet hardgelopen omdat ik er totaal geen zin in had. In een andere omgeving is het toch anders en trok ik weer met een beetje zin mijn hardloopschoenen aan en genoot ik oprecht van een rondje in de prachtige omgeving. Wederom weer niet wetende dat dit echt definitief mijn laatste rondje hardlopen zou zijn. We waren nog drie dagen op vakantie toen ik mijn enkelbanden verrekte.
Tijdens een wandeling op een gletsjer heb ik mij verstapt op losliggende stenen. In eerste instantie had ik niks door omdat ik hoge en stevige wandelschoenen aan had. Ik voelde wel wat pijn en dacht dat dit spierpijn was, wat op zich helemaal niet gek is als je niet gewend bent om constant omhoog te lopen. Toen ik in de auto mijn wandelschoenen uitdeed begon de ellende en werd mijn enkel binnen no time zo dik dat ik er ook niet meer op kon staan. De volgende morgen gingen wij naar de dokter toe, die vlakbij de camping zat. Na het maken van foto’s kreeg ik krukken, een brace, flink verband en pijnstillers. Dit was het dan, het was natuurlijk ontzettend balen, maar uiteindelijk lukte het heel goed om de situatie te accepteren.
Ik kon zelf natuurlijk heel weinig. Maar gelukkig was mijn vriend er bijna altijd om mij te helpen en anders kwam er wel hulp van wildvreemden. Toch wel bijzonder en fijn om dan te merken hoe behulpzaam mensen zijn. Hoewel ik de vakantie totaal anders had voorgesteld, was deze blessure het beste wat mij kon overkomen. Zoals men wel zegt, alles gebeurt met een reden. Ik werd letterlijk gedwongen om rustig aan te doen en even bij te komen van alles. Ik was vooral erg opgelucht dat ik de Schlickeralmlauf niet kon lopen. Ik zag er eigenlijk erg tegenop en durfde dat ook niet goed kenbaar te maken. Het was goed en kon mezelf er goed bij neerleggen dat het weer niet gelukt was.
Blessing in disguise
Door het hebben van deze enkelblessure heb ik heel veel geleerd en goede keuzes gemaakt, waaronder het stoppen met hardlopen. Omdat daarmee ook mijn trainingsdoel in de sportschool veranderde besloot ik dit abonnement ook op te zeggen en mij aan te melden bij een andere sportschool! Ik kocht een mountainbike en vond hierin mijn nieuwe passie. Ik leerde weer op een gezonde manier om te bewegen en te genieten met sporten. Met het hardlopen moest ik zoveel van mezelf dat ik vooral vergat te genieten en dat sporten leuk moest zijn. Met mountainbiken vond ik mijn plezier in het sporten terug en leerde ik ook heel goed om niet mijn grenzen te overschrijden.
Helaas kreeg ik in augustus 2020 weer last van een blessure, ditmaal aan mijn stuit waardoor het mountainbiken even niet meer ging. In die tijd (en nog altijd) ben ik veel gaan wandelen en merkte dat dit mij ook heel erg goed heeft gedaan en nog steeds goed doet. Ook haal ik veel voldoening uit het doen van yoga en stretchen.
Gedwongen keuzes
Het krijgen van de enkelblessure is het aller-allerbeste wat mij heeft kunnen overkomen. Hierdoor heb ik de beste keuzes gemaakt. Ondanks dat ik lekker aan het sporten en bewegen ben zijn er nog genoeg dagen dat ik zo weinig energie heb dat douchen al zoveel energie kost dat ik de rest van de dag alleen maar kan slapen.
Het is geen gevalletje van even slecht geslapen, maar een echte intense vermoeidheid die chronisch is. Een avondje stappen of een festival bezoeken doe ik net als iedereen ook gewoon, alleen weet ik dan van tevoren al dat ik zeker een aantal dagen moet bijkomen. Bij alles wat ik doe moet ik goed nadenken en de intense vermoeidheid, die na de leuke dingen komt, accepteren. Het is iets wat mensen niet verwachten bij een actief en vrolijk persoon, maar ook dit is helaas de realiteit waar ik mee moet omgaan.
Wat ik aan iedereen die een chronische ziekte of aandoening heeft wil meegeven is dat erover praten heel goed kan helpen. Soms kan het fijn zijn om met lotgenoten te praten, maar soms kan het ook gewoon fijn zijn om met een vriend, vriendin, buurvrouw of een familielid, die niet ziek is, te praten hierover. Het belangrijkste is dat je niet verwacht dat ze exact kunnen begrijpen waar je doorheen gaat, maar maak wel duidelijk kenbaar wat voor jou hetgeen is waar je enorm tegen aanloopt. Weet voor jezelf waar jouw grenzen liggen en zorg ervoor dat jij zelf en niemand anders daaroverheen gaat.
Mindere dagen horen erbij en weet dat het helemaal oké is om niet altijd blij te zijn. Geef aan een mindere dag toe en als je er behoefte aan hebt kan je dit ook gerust delen met iemand als dit goed voelt voor jou. Vergeet vooral ook niet te genieten van de dagen waarop het wel goed gaat. Vier een goede uitslag en geniet van de kleine dingen in het leven. Het hebben van een chronische en (onzichtbare) ziekte/aandoening is enorm moeilijk. We willen zo graag, maar kunnen het niet altijd. Zelf ben ik wel honderd keer onderuitgegaan voordat ik doorhad wat werkte voor mij.
Luister goed naar je lichaam. Je eigen lijf vertelt je heel veel en leer om daar goed naar te luisteren. Ondanks alles is er heel veel wél mogelijk. Het voelt soms als een onmogelijke zoektocht omdat je lijf je soms zo tegen kan werken. Het is een stapje vooruitzetten en soms weer een stapje achteruit. Soms gaat het goed en soms is er frustratie. Het is vooral erg belangrijk om goed voor jezelf te ‘zorgen’ en de rest komt vanzelf.