Claudia Tieleman (49)
Opleiding: activiteitenbegeleiding
Werkt bij: Mediq
Woonplaats: IJsselstein (Utr)
Sport : Petanque
“Ik heb een blog bijgehouden van wat ik heb meegemaakt. Bedenk dus, dit is míjn ervaring, hoe ik het mij herinner. Het kan zijn dat het in een ander ziekenhuis wat anders verloopt.
Dit is deel 1.
“Ik heb al jaren een traagwerkende schildklier (hypothyreoïdie). Tijdens het traject van een maagverkleining is bij toeval ontdekt dat ik hyperparathyreoïdie heb. Hyperparathyreoïdie is een aandoening waarbij de bijschildklieren te veel bijschildklierhormoon aanmaken. Dit leidt tot een verhoogd calciumgehalte (‘kalk’) in het bloed. Door bloed te prikken is ontdekt dat mijn bijschildklieren te veel bijschildklierhormoon (parathormoon (PTH)) produceren.
Het speelt een belangrijke rol bij het constant houden van de calciumwaarde van het bloed, en werkt samen met vitamine D, fosfaat en magnesium. Als de calcium daalt, zorgt een PTH-toename ervoor dat calcium weer gaat stijgen en als calcium stijgt zorgt PTH-onderdrukking dat het calcium gaat dalen. Wanneer dit systeem niet goed functioneert is dit meestal te zien aan een te hoge of te lage calcium concentratie. Een verhoging van de hoeveelheid PTH samen met een verhoogde calciumwaarde wijst op te snel werkende bijschildklieren (primaire hyperparathyreoïdie).
Behandeling
Om de hyperparathyreoïdie aan te pakken, heb ik calciumtabletten met vitamine D3 gekregen, 2x per dag. Maar na een half jaar bleek bij controle dat het nog verder achteruit was gegaan en toen moest ik 4x per dag de medicatie gaan nemen. Tijdens die controle is mij aangeraden hiermee naar de internist te gaan. Want de dosering die ik nu gebruik is erg hoog en ze kunnen het niet onder controle krijgen.
Ik had al een internist in verband met mijn traag werkende schildklier. De internist bekeek mijn bloeduitslagen en vond dat er een botdichtheidsmeting gedaan moest worden, een zgn. DEXA-scan.
DEXA-scan
Tijdens het onderzoek ligt je op je rug op een onderzoekstafel. Met een speciaal röntgenapparaat, de DEXA-scanner, maken ze opnames van je heupen en rug. Hierbij beweegt het apparaat op ruime afstand heen en weer over het lichaam. Dat gebeurt een paar keer. Het is belangrijk dat je goed stilligt tijdens het onderzoek.
Diagnose: het beginstadium van botontkalking. Dus moest ik gewoon verder met het nemen van de medicatie 4 x daags. Na een half jaar is er weer een botdichtheidsmeting gedaan en toen bleek dat het nog verder achteruit was gegaan.
Nog meer onderzoeken – een scintigrafie
De internist heeft toen een afspraak gemaakt voor een nucleaire scan (een scintigrafie) bij de afdeling Nucleaire Geneeskunde. Je krijgt dan op één dag verschillende afspraken.
De voorbereiding van het onderzoek is als volgt. In de ochtend van het onderzoek kom je nuchter naar het ziekenhuis. Dat betekent dat je vanaf 00.00 uur de avond tevoren niet meer mag eten en drinken. Ook roken mag niet meer. Medicijnen die je wel mag gebruiken, neem je in met een slokje water in. Tanden poetsen en de mond spoelen zijn ook toegestaan.
De laborant haalt je uit de wachtkamer en brengt je naar een kamer waar je een capsule met radioactief jodium inneemt. Je neemt deze in met een slokje water.
Om de opname van jodium niet door de maag te laten beïnvloeden, moet je nog anderhalf uur nuchter blijven. Je mag dus pas anderhalf uur na het innemen van de capsule weer eten en drinken. Nadat je de capsule hebt ingenomen volgt een pauze van zes uur. Zo lang duurt het voordat de stof is opgenomen door de schildklier.
In deze tijd hoef je niet in het ziekenhuis te blijven. ‘s Middags moet je weer terugkomen en wordt een kleine hoeveelheid radioactieve vloeistof in een ader in de arm ingespoten. De vloeistof moet ongeveer een half uur inwerken. Na dat half uur wordt je geroepen om plaats te nemen op de onderzoekstafel.
Je hoofd in een speciaal kussen. Hierdoor lig je met het hoofd een beetje achterover. De laborant plaatst de camera bij de hals, zes centimeter boven de schildklier. De camera meet de straling die de radioactieve stof uitzendt en zet deze om in beelden. In totaal maken ze vier scans: één scan van twee minuten en drie scans van elk acht minuten.
Het maken van alle foto’s kost ongeveer 20 minuten. Daarna is er nog één met 3D-beeld door de camera in stapjes om je heen te laten draaien. Dit wordt gecombineerd met een CT-scan om de anatomie in de hals zichtbaar te maken en zo een compleet beeld te krijgen van de hals en schildklier. Het onderzoek is niet pijnlijk en duurt alles bij elkaar ongeveer 40 minuten. Je ligt dus in twee apparaten en in totaal dus best wel lang. Ik was daarna ook erg blij dat het voorbij was.
Een plekje …?
Na een week had ik een afspraak met de internist, maar ik werd al eerder gebeld, omdat ze een plekje hadden gezien op de scan. Omdat ze niet goed konden zien wat het was moest ik een echo met een punctie laten maken.
De afspraak daarvoor duurde wel wat lang. Toen ik de brief thuiskreeg, bleek dat er een echo was gepland zónder punctie. Ik heb toen de afdeling van de internist gebeld, en die heeft toen de afspraak veranderd en vervroegd. Ik was best wel zenuwachtig toen ik naar het ziekenhuis ging voor de echo met punctie.
Echo en punctie
Ze gaan eerst met een echo in je hals kijken hoe het eruit ziet. Dan gaan ze de beelden bekijken. Een gespecialiseerde arts voert de punctie uit. De punctie wordt gedaan tijdens de echo in je hals. Door de echo kan de arts goed zien waar hij of zij moet prikken. Dit heet een echogeleide punctie. Bij mij ging het minder goed. Ze konden niet goed zien waar ze moesten prikken en hebben daarom contact gezocht met de afdeling Nucleaire Geneeskunde voor advies.
Je wordt niet verdoofd omdat dat niet nodig is met zo’n dunne naald. De prik viel ook erg mee; je voelt wel dat de naald er in gaat, maar verder voel je weinig. De patholoog onderzoekt het weggehaalde vocht met de cellen van de schildklier en bijschildklier.
Toch een operatie
Een week na het onderzoek werd ik gebeld over de uitslag. Ze zagen dat de bijschildklier links 21 mm groot was en te snel werkt. De internist gaf aan dat ik geopereerd moet worden. Nu afwachten volgens de internist, het kan wel maart worden. Dit was in november medegedeeld. In januari van dit jaar nog steeds niks gehoord over de operatie dus ben ik maar gaan bellen. De internist heeft toen een afspraak geregeld bij de chirurg in februari. Daar ben ik al naar toe geweest. Hij heeft uitgelegd hoe de operatie uitgevoerd gaat worden.
Wat gaan ze doen?
Ze gaan een sneetje maken in mijn hals. Dan halen ze sowieso één bijschildklier eruit en misschien twee. Dat bekijken ze tijdens de operatie. De operatie wordt gedaan onder algehele narcose en duurt ongeveer één uur. Tijdens de operatie gaan ze ook kijken hoe het staat met het calcium in het bloed om te beoordelen of het heeft geholpen; anders moet de andere bijschildklier er ook uit.
Ik moet één nacht blijven. Ze gaan dan kijken of de andere bijschildklieren het gaan overnemen, dus dat is afwachten. Als dat goed gaat mag je de volgende ochtend naar huis.
De chirurg zei wel dat het ongeveer drie maanden kan duren voordat ik een oproep krijg voor de operatie. Dit in verband met te weinig personeel door corona. Na een goed gesprek met de chirurg, ben ik naar de afdeling anesthesie geweest om een afspraak te maken. Die gaven aan dat het wel 6 maanden kon duren. Ik word gebeld als ze een plekje hebben.
Ik heb wel aangegeven dat als ze eerder plaats hebben dat ze me mogen bellen. Dus nu afwachten …”