“Ik ben Samantha, nu 26 jaar en al 15 maanden trotse moeder van Senna. De diagnose trage schildklier kreeg ik bij mijn 20 weken zwangerschapscontrole. Ik moest gelijk aan de medicatie en kreeg extra controles omdat mijn foetus misschien te weinig schildklierhormoon had gekregen. Je gaat wel wat opzoeken, maar ik dacht prima. Ik zat toch wel op die roze wolk en dacht er niet zo over na. Alle klachten die ik had waren toch door de zwangerschap, toch?
Hormonen in de war?
De ideale zwangerschap had ik zeker niet, zwangerschapssuiker en bekkeninstabiliteit. En tja, die schildklier …, maar daar dacht ik echt niet over na. Ik slikte mijn pilletje en klaar. Eindelijk was het moment daar. Mijn kindje kwam ter wereld door middel van een keizersnede. Het ging allemaal goed en we zaten op de roze wolk! Maar het veranderde snel in een donderwolk. Bij één week oud zagen ze pas dat onze dochter klompvoetjes had. Ze moest gelijk in het gips met beide beentjes en elke week zou ze terug moeten komen om haar voetjes te corrigeren. Ik liet het allemaal over mij heen komen. Maar ik was zo emotioneel. Ik bleef maar huilen. Had ik dan toch een postnatale depressie?
Steeds meer klachten
Mijn haar viel uit. Jeetje wat doen die zwangerschapshormonen toch veel met je, dat is wat ik te horen kreeg. Alles verliep op zich prima, genieten van mijn dochter doe ik met heel mijn hart, maar waarom heb ik toch die nare gedachten dat ik ziek ben of doodga …? Zware bevalling? Zware zwangerschap? EMDR zou helpen, het was ook niet niks. Na drie sessies gehad te hebben zouden mijn gedachten minder moeten zijn. Ik snapte het niet. Ik een postnatale depressie? Kon je daar ook zo moe van worden? Je haar uitvallen? Waangedachten hebben? Ik vergeet ook zo veel en ben zo warrig … Tja dat zal er wel bij horen, dacht ik dan.
Toch niet gek
Na een aantal keren bij de huisarts geweest te zijn met mijn “postnatale depressie” moest ik toch maar weer bloed laten onderzoeken. En wat blijkt? Mijn schildklier was veel te traag, en daardoor was heel mijn psychische welbevinden in de war… Kan dat? Ja dat kan! En meemaken is verschrikkelijk, want ik gek? Zo dacht je dan. Maar nee, het was mijn schildklier, mijn Ft4 was 7,1. Ik werk in de zorg maar had hier geen verstand van. Mijn medicatie moest omhoog. Okay prima, omhoog dat pilletje. Zou dat het zijn, al die klachten, al die gedachten?
Jojo-en
Vanaf dat moment moest ik elke zes weken bloedprikken om te kijken of het stabiel bleef. Het woord stabiel kent mijn lichaam niet helemaal, ik ging van 100 mg natriumthyroxine naar 120 mg, een maand later 140, toen opeens 180 daarna weer terug naar 137 toen naar 170 en daarna naar 150 mg. Sinds ik op de 150 mg zit voel ik mij weer een beter mens. Mijn gedachten kan ik de baas zijn en ik zit lekker in mijn vel. Helaas is het feit dat je de ene maand maat 40 heb en de andere maand maat 46 echt een feit en geen fabel. Mán wat word ik daar gek van … Ik gooi geen kleding meer weg. Maar wat ik wel weg heb kunnen leggen waren mijn angsten en panieken! En ik maar denken dat het die hormonen waren van mijn zwangerschap, maar nee het kwam door dat kleine ontregelende kliertje in je hals!
Ik ben echt heel opgelucht dat het deels aan mijn schildklier lag. Ik heb steun kunnen vinden op de socials van Schildklier Organisatie Nederland. Ik kon mijn verhaal kwijt en vragen stellen en ik was zeker niet de enige met dit probleem. Ik ben blij dat we sterk staan allemaal en aan iedereen de tip: blijf er over praten, dat is zo belangrijk! Het is een rare ziekte die je niet ziet, waar je oud mee kan worden maar ook een ziekte die je helemaal gek kan maken.
Ik ben er nog niet en mijn psychische klachten komen vaak terug als mijn schildklier weer even zijn eigen ding doet. Maar ik heb het geaccepteerd en heb geleerd er mee te leven, soms kan dat nog best pittig zijn! Maar weet dat je niet alleen bent! Wees alert op klachten en praat met mensen die het zelfde meemaken als jij!”