Student en papillaire schildklierkanker

Teske

Teske Kroondijk (22)

Diagnose: 2020
Studie: geneeskunde
Behandeling: operatie, radioactief jodium, suppressie-therapie

“Mijn verhaal opschrijven voelt onwennig, dit omdat het nog steeds in mijn hoofd te bizar voor woorden is. Twee jaar geleden, op toen  19-jarige leeftijd, kreeg ik de diagnose schildklierkanker.

Hartverzakking

Dit moment zal ik nooit meer vergeten, de welbekende uitspraak van het krijgen van een hartverzakking kreeg voor mij ineens een betekenis. Het verdriet bij mijn ouders en zus om mij, een “gezonde 19-jarige jongvolwassen vrouw”, voelde niet passend. Hoe kon ik nu kanker krijgen? Dat is iets wat je hoort van bekenden, je leest op het internet of in de krant, maar het voelt niet als iets wat jou kan overkomen. En toch is het zo.

Van arts i.o. naar patiënt

Op dat moment was ik net begonnen aan mijn tweede jaar van de studie geneeskunde. Van in opleiding tot arts en onbezorgde student in één klap tot patiënt gemaakt. Op dat moment nog geen besef dat ik nu voor altijd chronisch schildklierpatiënt zal blijven.

Rollercoaster

De afgelopen twee jaar zijn voor mij een rollercoaster geweest. Een operatie ondergaan waarbij de gehele schildklier is verwijderd. Tijdens de operatie zat mijn stembandzenuw in de tumor waardoor deze is opgeofferd. Hierna heb ik met behulp van logopedie wonder boven wonder mijn stem toch weer terug gekregen. Vervolgens twee keer een behandeling met radioactief jodium (RAJ) ondergaan. Na de tweede keer RAJ bij de scintigrafie scan bleek dat ik ook uitzaaiingen heb in mijn longen. Waar ik op dat moment dacht dat het misschien bij de tweede keer zou gaan blijven kwam opnieuw weer een lange weg tevoorschijn en is een derde keer RAJ onvermijdelijk. De suppressie-therapie is ook zeker geen pretje, constant een bepaalde gejaagdheid in je lichaam put je uit.

Voorafgaand aan alles wist ik niet precies hoe belangrijk de schildklier is voor je lichaam. Het is letterlijk de motor. Het missen van dit belangrijke orgaan zal altijd een bepaald gemis zijn. Alleen al levenslang schildklierhormoon moeten slikken is een constante reminder dat het niet meer gaat worden zoals het was.

‘Nieuw normaal’

En toch betrap ik mijzelf erop dat er weer een nieuw soort normaal kan ontstaan en ben ik gelukkig steeds vaker weer in staat om even de ‘onbezorgde’ student te zijn. Stap voor stap en met vertrouwen in de kracht van de genezing ga ik door. Ik wil graag afsluiten met iets wat de chirurg tegen mij zei wat mij destijds en nu nog steeds veel houvast geeft: “Je moet voor jezelf een stip op de horizon zetten en daarvoor blijven gaan”. Deze stip kan groot, maar ook klein zijn. Het kan soms erg waardevol zijn om even stil te staan bij wat jouw stip is. Ik hoop dan ook aan eenieder die dit leest dit kracht kan geven voor de toekomst.”