
Brigitte Baljé
Brigitte Baljé krijgt in 2016 een burn-out: ‘Ik viel veel af en was doodziek.’ De bedrijfsarts adviseert haar de schildklierwaarden te laten prikken. ‘Dat was de gouden zet. Mijn schildklier was namelijk op hol geslagen.’
Behandelkeuze
Ze krijgt een verwijzing voor de internist. Die ziet hoe ziek ze is en geeft haar drie opties: block & replace-therapie, de slok en operatie. De slok ziet Brigitte niet zitten: ‘Het maakt schildkliercellen kapot en het blijft een gok of ze de juiste dosering geven.’ Maar ze leest zich in en vindt daarbij ook – weliswaar weinig – informatie over titratietherapie. ‘In Amerika is dit de eerste keus behandeling.’ Ze ziet daar meer heil in dan in block & replace: ‘Een orgaan stilleggen dat nog werkt en dan zo veel medicatie slikken?’
Brigitte spreekt haar voorkeur voor titreren uit aan haar arts, die daar meteen in meegaat. Toch merkt ze gaandeweg dat zij er geen ervaring mee heeft. ‘De adviezen die zij gaf, waren tegenstrijdig met wat ik las op internet. Het klikte ook niet zo, dus zocht ik een andere arts waar ik me goed bij voel.’ Ze vindt een arts die op dat moment op internet bekend staat als de titratiespecialist in haar regio. ‘Helaas had hij een lange wachtlijst.’ Zo lang kan Brigitte niet wachten en daarom start ze, in overleg met haar huisarts, zelf de therapie. ‘Ik had me goed ingelezen, legde hem uit dat ik dit wilde en vroeg of ik bij hem mocht laten prikken voor de controles. Hij vertrouwde mij hierin en gaf mij de vrije hand. We overlegden wel steeds over mijn bloedwaarden. Hij gaf eerlijk aan dat hij niet wist hoe dit moest.’
‘Ik slik een hele lage dosering en voel me daar goed bij’
Grenzen bewaken
Tegen de tijd dat Brigitte bij de internist terecht kan, is ze al aardig goed ingesteld. ‘Ik slik een hele lage dosering en voel me daar goed bij.’ Wel steekt de ziekte nog twee keer de kop op. ‘Graves gaat nooit meer weg, dus als ik even te veel doe, word ik gelijk teruggefloten. Maar zolang ik mijn grenzen bewaak, gaat het goed.’
Brigitte is blij met haar keuze en sterk overtuigd dat het de beste is. ‘Ik hoop dat het ook in Nederland de eerste behandeloptie wordt voor Graves.’ Toch sluit ze een andere behandeling niet helemaal uit. ‘Mocht mijn schildklier niet meer reageren op titratietherapie of mochten mijn knobbels groter worden, dan ga ik alsnog voor opereren’, besluit ze.
Update 2023: ‘Ik strijd al 6 jaar dagelijks voor om titratie te upgraden en eindelijk is dat gelukt. De internistenvereniging heeft het tot standaardbehandeling gebombardeerd. Supertrots ben ik!’
Gepubliceerd in Schild juni 2021. Tekst Saskia van den Oever