Een beetje T3 – Het wondermiddel bij restklachten?
Sandy
Getrouwd
2 zoons en een dochter
Receptioniste in vakantiepark
Tekst en foto’s: Tineke Sigmond
Je bent goed ingesteld en toch houdt je last van klachten. En niets lijkt te helpen. Daar kun je behoorlijk hopeloos van worden. In enkele gevallen biedt het slikken van een beetje extra T3 uitkomst. In dit artikel lees je hier meer over.
Een leven als in een droom. Een mooi huis, een lieve man, twee schatten van zoons en een leuke parttime baan als receptioniste op een vakantiepark. Sandy Gijsbers (41) had het allemaal. Tot zeven jaar geleden de problemen begonnen, kort na de bevalling van haar derde kind.
De eerste signalen dienden zich aan. Sandy voelde zich opgejaagd, prikkelbaar en niks was goed. Haar omgeving merkte op dat zij zichzelf niet meer was en adviseerden haar eens langs de huisarts te gaan. De uitslag van de bloedwaarden lieten een sterk verhoogde schildklierwerking zien. Schildklier? Dat zei Sandy niet zo veel, maar er moest in ieder geval iets gebeuren. Via de internist kreeg zij Strumazol voorgeschreven en ze moest direct stoppen met de borstvoeding.
Zoektocht
Na drie maanden sloeg haar stemming compleet om. Sandy was moe en niet meer vooruit te branden. Op voorschrift van de internist stopt zij met Strumazol en krijgt Thyrax, maar het blijft tobben. Hoofdpijn, last van de ogen, hevige gewichtstoename, pijn in de gewrichten, heupen en handen. Zo gaat het jaren door. De huisarts weet geen oplossing en de internist komt er ook niet uit. De bloedwaarden zijn immers goed. Maar Sandy voelt zich niet goed, belabberd zelfs. De pijn blijft en zij is volslagen lusteloos.
Gelukkig weet zij zich gesteund door de huisarts en de internist. Een ware zoektocht volgt. Sandy wordt verwezen naar het Nijmeegs Kenniscentrum Chronische Vermoeidheid in het Radboudumc, waar zij cognitieve therapie krijgt. De voorgeschreven medicijnen Tramadol (een morfine-achtige pijnstiller) en Lyrica (tegen zenuwpijn, epilepsie, angstgevoelens en gespannenheid) helpen niet. Een reumatoloog houdt het op Fibromyalgie en een neuroloog verwijst haar naar een pijnpoli. Sandy blikt hierop terug: ‘Allemaal aardige mensen, maar het hielp niets.’
Na vijf jaar dokteren liep Sandy inmiddels als een ‘pinguïn’ en kon haar bed nauwelijks meer uit van de pijn: ‘Ik zei op een gegeven moment tegen mijn man: Als ik zoveel pijn moet hebben, dan hoeft het van mij niet meer. Ik was gewoon op. Geestelijk mankeerde ik niets, maar lichamelijk was ik een wrak.’
Twee dagen na deze uitspraak krijgt Sandy midden in de kamer uitvalverschijnselen in armen en benen: ‘Alle energie die ik nog had vloeide weg. Mijn man ving mij op en zette mij op de bank. Dezelfde avond lag ik op de afdeling neurologie van het ziekenhuis. Hier kreeg ik een MRI-scan van mijn nek, omdat de artsen dachten aan multiple sclerose. Gelukkig was dat het niet, maar wat het wel was werd niet duidelijk. Vrij snel kwam het gevoel in mijn armen weer terug en na zes dagen ziekenhuis werd ik naar huis gestuurd met krukken.’
Proefbehandeling
Het toeval wilde dat Sandy in het ziekenhuis van een vriendin het tijdschrift Vriendin kreeg met daarin een artikel over iemand bij wie het lichaam T4 niet goed kon omzetten naar T3: ‘Ik herkende hierin zoveel van mijzelf, dat ik direct na thuiskomst meer informatie zocht en dit voorlegde aan mijn internist. Gelukkig stond zij ervoor open en nam het mee in het bloedonderzoek. Hieruit bleek dat de T3-waarde inderdaad laag was, te weten 0,8 (referentiewaarden 1.3-2.7). In eerste instantie was de internist, na overleg met de endocrinoloog, terughoudend om liothyronine (schildklierhormoon T3) voor te schrijven. Maar na mijn aandringen op een proefperiode mocht ik, naast de 150mg Thyrax die ik al slikte, starten met een voorzichtige dosering van 6,25mcg ’s morgens en 6,25mcg ’s avonds.’
Na drie dagen merkte Sandy al verschil: ‘Ik kreeg minder pijn en warme onderbenen en voeten. Mijn man reageerde eerst nog argwanend, maar hij zag ook dat het met sprongen vooruit ging. Ik wist niet wat er gebeurde. Na een maand voelde ik me al tachtig procent beter. Het bleef ook bij de kinderen niet onopgemerkt: “Mam, je bent nu weer de leuke, lieve moeder”, was hun reactie.’
Inmiddels is Sandy bijna twee jaar verder: ‘Ik voel me super! Ik gebruik 137,5 mg Thyrax en driemaal 6,25mcg schildklierhormoon T3 verdeeld over de dag. Mijn man en ik hebben het stijldansen weer opgepakt en ik sport drie keer per week. Ik heb weer energie en zelfs geen bril meer nodig! Maar het allerbelangrijkste is toch: Ik ben mezelf weer! De vrolijke, positief ingestelde Sandy die ik altijd was en ik heb nagenoeg geen pijnklachten meer. Ik zo blij en dankbaar, ondanks dat het mijn baan heeft gekost en dat ik jaren niet de moeder kon zijn voor mijn kinderen die ik wilde zijn. Mijn gevoel was juist. Ik was niet gek en mijn geknok is niet voor niets geweest!’
‘Na een maand voelde ik me al tachtig procent beter’
We schrijven 2022 …
‘Mijn schildklier blijft gelukkig nu redelijk stabiel met schildklierhormoon T3. Maar ik kan echt niet zonder! Ondanks dat ik nu erge reuma erbij heb, en (sinds oktober 100% ben afgekeurd) immuunsysteem-onderdrukkers Humira zelf moet spuiten, blijft de schildklier nu nog mooi stabiel. Ik ben teruggezet naar de huisarts voor controle met de gedachte, dat als er iets is, de huisarts achter mij staat en de internist ook weer direct ingezet kan worden. Dit geeft een fijn gevoel.
Hopelijk kan ik met mijn verhaal iets bijdragen! Mijn boodschap aan iedereen: laat je niet wegsturen en blijf vechten! Jij kent je eigen lijf het beste en voelt het als er iets niet klopt. Bloedwaarden zeggen niet alles!’
Dit interview is eerder gepubliceerd in Schild magazine, maart 2015